Sailor Moon Live Action: Czarodziejki w wersji TV

Kilka lat temu przygody dzielnej Czarodziejki z Księżyca przyciągały przed telewizory setki podekscytowanych widzów, którzy odruchowo dłubiąc palcem w nosie śledzili pełną zaskakujących zwrotów akcji i japońskiego humoru historie. Niektórzy z wiekiem zapomnieli o tym bardzo intymnym epizodzie życia, inni nigdy się z zaszczepionej za młodu pasji nie uwolnili i stopniowo wkroczyli w niezwykły świat mangi i anime. Niezależnie od tego, do której grupy się zaliczasz, pewnie zainteresujesz się informacją, że firma BANDAI przywróciła drużyna wojowniczek o „miłość i sprawiedliwość” na szklane ekrany w całkiem nowym wydaniu – tym razem jako serial telewizyjny z prawdziwymi aktorami! Co wynikło z tego projektu?

Zapomnijcie o wielkich jak koła młyńskie, animkowych oczach, gdyż serial nakręcono z udziałem młodych i – warto dodać – dość urodziwych japońskich aktorek. Zakwestionowałbym tu jednak wybór modelki Ayaki Komatsu (straszy na ekranie niczym duch Brunhildy w nieupranym prześcieradle), która z czarem najpiękniejszej spośród wojowniczek (Sailor Venus), ma niewiele wspólnego. Reżyser zapewnia jednak, że gwiazdy wytypowano spośród ogromnej liczby kandydatek w trakcie mozolnego castingu. Pozostaje nam wierzyć na słowo.

W październiku 2003 Sailormoon Live Action pojawiło się na jednym z kanałów japońskiej kablówki. Serial liczy 26 odcinków, a dodatkowo wyprodukowano specjalne epizody, które ukazały się wyłącznie na DVD, co w zamierzeniu było kolejnym sposobem na zarobienie dodatkowych pieniędzy i wyciśnięciu z owej marki ostatnich soków.

Kupuj sailorkowe gadgety, albo ukaże cię w imieniu księżyca!

Kiepskie efekty specjalne idą w parze z kulejącym scenariuszem, który czerpie trochę z mangi, ale w dużej mierze ciekawa historia zostaje „ulepszona” i poddana przy tym daleko sięgającemu uwstecznieniu. Nie oszukujmy się, sama manga również nie należała do produkcji z górnej półki, więc każda próba dalszego gmatwania i tak zakręconego scenariusza musiała się skończyć katastrofą. Młode aktorki grają z początku koszmarnie drętwo, a rozkręcają się dopiero z czasem. Stwarza to wrażenie, jakbyśmy oglądali kiepski reality show z młodymi aktorkami, które na naszych oczach wychodzą z artystycznego dna i zdobywają pierwsze szlify w nowej profesji. Stroje postaci to czysty przerost formy nad treścią i projektanci poszli tym razem w … rokokową popelinę.

Przemiana Amy Mizuno w Sailor Dark Mercury

Generałowie Królestwa Ciemności (postacie w oryginale dość poważne i charyzmatyczne) wyglądają jak sezonowe gwiazdki J-POPU lub klony Michała Wiśniewskiego – wystrojone w mieniące się kolorami tęczy mundurki, z ufarbowanymi włoskami i całą gamą trendy dodatków. Uh, oh … Gaydar pika jak szalony 🙂 „Mroczna” królowa Beryl obwieszona jest z kolei jak Nowojorska choinka i aż prosi się, by jakaś drugoplanowa postać znalazła kontakt i wsadziła weń wtyczkę – widzowie mieli by okazję zobaczyć migające na jej sukni lampki i podświetlany biust. Nie wiedziałem również, że rudowłosa władczyni ma Australijskie korzenie, co wydaje się podkreślać noszony na jej głowie bumerang. Teraz przynajmniej wiemy, czemu w Królestwie Ciemności nie ostał się żaden kangur.

Mamo, kup mi Lune, albo zostanę Hikkokimori i nie wyjdę więcej ze swojego pokoju!

Serial wybitnie nastawiony jest na zarabianie pieniędzy bazując na naiwności młodych, skośnookich dziewczynek – gotowych wydać ostatniego jena, by otoczyć się KAWAiiiiii^_^ gadgetami z podobiznami swoich idolek. A jest z czego wybierać: księżycowe berło, broszki transformacyjne, czarodziejskie szminki, telefony komórkowe z sailorkową ornamentyką, czy pluszowe maskotki z Luną i Artemisem, to tylko niektóre z setki gadżetów, jakie bezczelnie wciska się widzom podczas oglądania programu. Twórcy specjalnie się z tym nie kryją – zabaweczki pokazywane w trakcie emisji i podkreślane dodatkowo przerywającymi odcinek reklamami z udziałem szczebioczących aktorek zapewne zdziałały swoje, a plastikowy miecz dzierżony przez Kunzite (z podświetlanym ostrzem i nagranym krzykiem konającego Zoisite – „kochałem cię .. jak brata!”) stał się zapewne zabawkarskim hitem sezonu w Nipponach.

Czy w takim razie warto męczyć się i załatwiać to niewątpliwe kuriozum? Tak! Oglądanie przesłodzonego kiczu może sprawiać pewną przyjemność, a każdy nowy epizod przynosić dawkę nieskrępowanego niczym śmiechu. Jeśli masz sentyment do Czarodziejek, bardzo nietypowe poczucie humoru, albo ewentualnie planujesz napisać pracę licencjacką na temat zjawiska komercji w telewizji, to z pewnością się w tej plastikowej konwencji świetnie odnajdziesz. Japońska popkultura to jednak dla typowego Europejczyka przepaść nie do przeskoczenia, ale w końcu czytelnicy tej strony do szarych obywatelów Unii nie należą. I dzięki bogu.