Pies Hachiko: Japoński symbol wierności

Przed laty w Tokio miała miejsce niezwykła historia, która w miarę upływu lat przeszła do historii. Jej bohaterem jest niezwykle inteligentny pies rasy Akita, który nieprzerwanie czekał przy wejściu na stacje metra w dzielnicy Shibuya na przybycie swojego pana. Wierny czworonóg lojalnie każdego dnia wypatrywał właściciela nie wiedząc, że ten zmarł nagle w miejscu pracy i już nie wróci… Minęło wiele lat, ale Hachiko pozostaje w sercach Japończyków symbolem psiej wierności i oddania, a jego poruszająca historia nieustannie sprawia, że wrażliwym ludziom wilgotnieją oczy.

Opowieść ta sięga lat dwudziestych XX wieku. Hachiko należał do Hidesamuro Ueno, profesora z wydziału rolnictwa Uniwersytety Tokijskiego. Już od pierwszych chwil, gdy dwumiesięczny piesek pojawił się w jego domu, połączyła ich głęboka i nierozerwalna więź. Mijały kolejne miesiące, a rosnący jak na drożdzach Hachiko (czystej krwi akita) codziennie rano odprowadzał swojego pana, gdy ten wychodził do pracy, a wieczorami witał go ponownie na pobliskiej stacji kolejowej. Wszyscy lokalni mieszkańcy znali tę nierozłączną parę, bo nawet w sporym tłumie trudno było nie zauważyć sporych rozmiarów zwierzaka. Często karmili czekającego niecierpliwie pieska, wypatrującego nadjeżdżających pociągów.

Profesor Ueno, właściciel Hachiko

21 maja 1925 r. dwójka przyjaciół udała się jak co dzień na stację, a profesor Ueno poklepał swojego nieodłącznego towarzysza i wsiadł do porannego pociągu. Nie było im jednak już dane się ponownie zobaczyć, bo naukowiec w trakcie zajęć osunął się na podłogę. Jego życie zakończył gwałtowny, niespodziewany wylew. Zwierzęta nie są w stanie pojąć w pełni abstrakcyjnego pojęcia czasu, czy śmierci. Hachiko przez kolejne 10 lat każdego dnia o 6 wieczór wyczekiwał z nadzieją na powrót swojego właściciela w pociągiem, który miał już nigdy nie nadejść…

Rasa akita znana jest z ogromnej lojalności wobec swoich właścicieli, ale też mówi się, że psy te mają duże problemy z nawiązywaniem więzi z nowymi osobami. Po kilku bezskutecznych próbach zaadoptowania psiaka, Hachiko został wysłany do innej części Japonii, gdzie mieszkali krewni doktora Ueno. Mieli oni nadzieję, że może w nowym otoczeniu pies zapomni o swoim panu i stopniowo przyzwyczai do życia w dużej rodzinie.

Mimo ich szczerych starań pies nigdy ich nie zaakceptował i pewnego dnia niespodziewanie uciekł z nowego domu. Zupełnie jak słynna Lassie, kierowany instynktem odnalazł drogę powrotną na tokijską stację. Krewni zmarłego profesora ostatecznie zrozumieli, że żadna siła nie będzie w stanie powstrzymać Hachiko przed odwiedzaniem stacji w Shibuya, więc ostatecznie zaakceptowali jego decyzję.

Hachiko w towarzystwie pasażerów ze stacji Shibuya. Zdjęcie zrobiono rok przed jego śmiercią, gdy stan psa zaczął się stopniowo pogarszać

Z pomocą przyszedł mieszkający w sąsiedztwie ogrodnik, który pracował wcześniej u profesora. Staruszek, jak i korzystający codziennie ze stacji pasażerowie, starali się pomagać Hachiko. Ten z wdzięcznością przyjmował pokarm, ale nigdy nie dał się nikomu oswoić. Do końca życia pozostał bezdomny, spędzając czas na pobliskich ulicach w poszukiwaniu jedzenia. Z powodu walk z innymi dziko żyjącymi psami nabawił się ran i słynnego, oklapniętego uszka.

Gdy Hachiko zachorował, jeden z podziwiających go lokalnych weterynarzy wyleczył go za darmo. Mijały kolejne lata, a piesek się zestarzał i zaczął powoli tracić siły.  Snując się na zmęczonych nogach, zraniony przez walki z okolicznymi kundlami Hachiko ostatecznie poddał się niszczycielskiej sile czasu, by połączyć się ze swoim właścicielem w zaświatach. W marcu 1935 r. znaleziono jego ciało obok stacji, w tym samym miejscu, gdzie zwykł czekać na swojego pana.

Ostatnie zdjęcie Hachiko. Pieska potraktowano z niezwykłym szacunkiem, a jego odejście zebrało tłumy lokalnych tokijczyków, chcących pożegnać wierne zwierzę. Żegnano go ze łzami w oczach, jakie zwykle przysługują bliskim i członkom rodziny.

Jego historię nagłośnił w Japonii jeden z byłych studentów Ueno, który często odwiedzał psa na stacji. Aspirujący dziennikarz napisał kilka artykułów, w których opisał historię niezwykłej psiej wierności i oddania. Najgłośniejszy z nich opublikowano w 1934 r. w czołowej japońskiej gazecie Asahi Shinbun.

Publikacja wzruszających losów Hachiko zyskała ogromny pogłos w całym kraju. Wiele osób zasmuciła wieść o jego śmierci, ale inni cieszyli się, że w końcu mógł ponownie spotkać się ze swoim panem w niebie. Japończycy pokochali historię psiej wierności i oddania do tego stopnia, że od tego czasu w całym kraju wzrosło zainteresowania hodowlą psów rasy akita.

Archiwalne zdjęcie psiaka z lat trzydziestych XX wieku

Tokijczycy docenili wierność i oddanie Hachiko, a w geście szacunku dla bezgranicznej miłości zwierzęcia do człowieka wybudowali na wspomnianym dworcu pomnik upamiętniający pieska. Jest on znany w Kraju Gdzie Piszą Krzakami jako „chuken Hachiko” (czyli wierny pies Hachiko). Brązowa figura pojawiła się na stacji Shibuya po raz pierwszy w 1934 r. ale została w trakcie II Wojny Światowej, w ramach surowej gospodarki wojennej, przetopiona na cele przemysłowe.

Statua Hachiko obok stacji kolejowej Shibuya w Tokio. Jedno z najpopularniejszych miejsc spotkań Tokijczyków w tej części miasta

Odwiedzam Hachiko przy każdej wizycie w Tokio. 

Gdy nastał pokój nie zapomniano jednak o Hachiko, a nowy pomnik odsłonięto w 1948 r. Od tego czasu jego sąsiedztwo stało się popularnym miejscem spotkań, a znajdujące się w pobliżu niego wyjście ze stacji metra otrzymało nawet nazwę „Hachiko-guchi” (czyli „wyjście im. Hachiko”).

Każdego roku dnia 8 kwietnia odbywa się w Shibuya mała ceremonia upamiętniająca słynnego zwierzaka, gdy jego historia jest przekazywana kolejnym pokoleniom. Szczątki psa zostały zachowane ku pamięci i obecnie znajdują się w National Science Museum w tokijskiej dzielnicy Ueno.

Hachiko pozostaje jednym z nabardziej medialnych psów w Japonii. Jego wzruszające losy stały się podstawą filmu z 1987 r. („Hachiko Monogatari”), wielkiego hitu kinowego w Kraju Kwitnącej Wiśni. W 2007 r. miała również miejsce premiera holywoodzkiego filmu Hachiko: A Dog’s Story w reżyserii Lasse Hallstroma. W roli profesora wystąpił w nim aktor Richard Gere.

Japoński plakat reklamujący amerykański film o losach słynnego psa z 2007 r.

Dowodem jego niesłabnącej popularności jest też program radiowy z 1994 r. wyemitowany przez stację CBN. Dziennikarzom udało się odzyskać dźwięk szczekającego Hachiko z fragmentów starych, mocno zniszczonych nagrań.

Po wielkiej kampanii reklamowej materiał został wyemitowany w 59 rocznicę śmierci psa. Zgromadził on przed radioodbiornikami miliony słuchaczy, którzy ze wzruszeniem wysłuchali dźwięków wydawanych przez najsłynniejszego psa w całej Japonii.

Piękny teledysk oparty na scenach z filmu „Hachiko Monogatari”. W tle piosenka „Bittersweet” zespołu Evanescence.

Zewnętrzna ściana stacji Shibuya jest udekorowana marmurowymi podobiznami Hachiko

Posąg Hachiko znajduje się tuż po wyjściu ze stacji, ukryty w cieniu dużego drzewa z lewej strony zdjęcia

Główne skrzyżowanie w Shibuya (słynne „scramble crossing”), uważane za jedno z najbardziej zatłoczonych na świecie. Widok z drugiego piętra pobliskiej kawiarni Starbucks.

Wyjście numer 5 ze stacji Shibuya zostało nazwane „Hachiko Entrance” na cześć słynnego psiaka

• Japończycy kochają swoje zwierzęta do tego stopnia, że część z nich żyje w warunkach o których wielu ludzi mogłoby tylko marzyć. Poczytaj o najbardziej rozpieszczonych psach, jakie widział ten świat!