Filmowy Dragonball poraża kiczem

Szanowni Państwo, już wkrótce kultowa seria Dragonball nawiedzi kina, pokazując całemu światu, jak to się adaptuje mangi w Stanach Zjednoczonych. Czy to mogło wyjść jak należy? 

Z perspektywy czasu muszę stwierdzić, że Mortal Kombat był całkiem udanym filmem w zabawny sposób przenoszącym licencję Midway na srebrne ekrany. Złowieszczy chomik chaosu Shang Tsung oraz plastikowo-lateksowy Johny Cage pozostaną w naszej pamięci na zawsze, jako synonimy kiczu.

Ba! Niewiele gorsza okazała się być produkcja Super Mario Bros, w zabawny sposób dopisująca do kultowej gry Shigeru Miyamoto fabułę, gdzie dowiadujemy się o istnieniu równoległego świata i poznajemy nieznane dotąd rozdziały teorii ewolucji Darwina. Wkrótce ukaże się jednak produkcja, przy której wspomniane filmy będą spokojnie mogły pretendować do Oskarów jako kino ambitne.

Za realizację filmu wziął się reżyser James Wong, który popełnił m.in. „Oszukać Przeznaczenie 3″, ” The One” (film akcji z Jetem Lee) oraz przez kilka lat reżyserował serial X-Files. Nie wiem jakie pobudki nim kierowały, gdy postanowił stać się drugim najbardziej znienawidzonym po Uwe Bollu reżyserem. Może piszę to przedwcześnie, ale nie wydaje mi się, by fani smoczych kulek wybaczyli mu profanację, jakiej dopuścił się w imie … no właśnie, czego?

Zupełnie jak w kiepskim horrorze, niektóre filmy rodzą się złe, by straszyć nas później latami. Na ambitne kino nie ma co liczyć, ale trzymajmy kciuki za to, by chociaż zmieścił się w konwencji parodii, bo czasem kiczowate kino ma również swój urok. W końcu pojawił się oficjalny trailer filmu, który ujawnił kilka szokujących faktów, w tym samą obsadę filmu. Zapnijcie pasy i przyjrzyjmy się bliżej tej imperialistycznej, amerykańskiej papce dla mas.

Goku: Justin Chatwin

U zarania dziejów Goku miał czarne włosy, więc tutaj musimy zgodzić się z reżyserem. Cała reszta jednak przeżuwa nam mózgi, bo aktor nie przypomina kultowego bohatera pod żadnym względem. Kościsty facet o wyglądzie małej księżniczki Sary z kultowej powieści dla małych dziewczynek. Ktoś najwyraźniej kopnął go w jaja, bo piszczy jak kobieta. Zwróćcie uwagę na jego żelowane włosy. Czyżby Justin był stałym bywalcem wiejskich dyskotek w remizie?

Picollo: James Masters

Reżyser najwyraźniej stwierdził, że zielony kolor skóry Piccolo (jego znak rozpoznawczy) najwyraźniej nie pasuje do jego za-je-bi-stego filmu. Co jest nie tak z tym bohaterem? Czy nie wychodzi wystarczająco na słońce, przez co jego skóra przypomina kolorem papier ścierny? Może po prostu kamufluje się, by nie wyróżniać się w miejskim tłumie?

Bulma: Emmy Rossum

Bulma wyglądała na zbyt inteligentną, więc powiększyli jej piersi, wcisnęli w szmaty z second handa i wsadzili w ręce dwa gnaty. Wypraszam sobie. Mamy nową, seksowną Larę Croft i nie trzeba nam marnych kserówek sławnej pani archeolog.

Master Roshi: Chow Yon-Fat

Romans „Słonecznego Patrolu” z kiepskim kinem gangsterskim. Do tego bezwstydnie go ogolono, bo długa broda najwyraźniej nie pasowała do konwencji. Szkoda, że mistrz Miyagi z „Karate Kida” już nie jest z nami,  bo pasowałby do tej roli idealnie.

Yamcha: Yoon Park

Ta postać wygląda całkiem sensownie, prezentując minimalne podobieństwo do wspomnianej postaci. Chyba najbardziej trafnie dobrana postać.

Mai: Eriko Tamura

Jedyna Japonka w całym tym cyrku, niestety już troszkę nadgryziona przez ząb czasu i zbyt ugładzona botoksem i silikonowymi wstawkami.  Będzie z niej kawał zimnej suki. Jak się dowiadujemy z informacji prasowej: „Mai jest generałem w armii Picollo i posiada dar zmieniania wyglądu.”. Ciekawe, czy potrafi też żonglować.

Czas na krótkie wprowadzenie w wątek fabularny filmu. Goku (Justin Chatwin) udaje się na wyprawę, by odnaleźć mistrza Roshi (Chow Yun-Fat) i zdobyć siedem magicznych smoczych kul. Musi wykonać swoje zadanie zanim złowieszczy Lord Piccolo (James Marsters) zrobi to pierwszy, co wiąże się z obróceniem świata w perzynę i takie tam. W trakcie wędrówki poznaje Bulmę (Emmy Rossum), która dołącza do niego, pomagając w wykonaniu tej jakże znaczącej dla egzystencji rodzaju ludzkiego misji. Gdy w końcu docierają do samotni mistrza Roshi, Goku musi walczyć z legendarnym wojownikiem. Podczas starcia Roshi orientuje się, że Goku jest wnukiem słynnego wojownika o imieniu Gohan (Randall Duk Kim). Hawajski wojownik bierze pod swoje skrzydła (a raczej skorupę) niesfornego młodzieńca, przygotowując go do ostatecznego starcia ze złowieszczym i unikającym światła słonecznego Picollo. Kurtyna opada.

Jak sami widzicie – jest na co czekać, bo film zapowiada się więcej niż mniamuśnie. Przy odrobinie szczęścia może unikniemy wątpliwej przyjemności oglądnięcia go w kinach, bo jego marcowa premiera jest idealnie zgrana z kolejnymi próbami uruchomienia WZH (skrócenie wyrażenia „wielki zderzacz hadronów”). Być może powstała przy tej okazji czarna dziura wessie to arcydzieło kinematografii, a że przy okazji unicestwi ludzkość – cóż, nie ma lekko.

Myślałem, że Street Fighter był zły. Narzekałem na House of the Dead. Jednak czuje tym razem pod skóra, że Dragonball The Movie skopie mnie po kulkach i na nowo zdefiniuje pojęcie licencjonowanej kichy. Obok kiepskich wizualiów martwi mnie jeszcze jedna kwestia. Gdzie podział się ten kochany przez nas wszystkich, charakterystyczny humor, towarzyszący historyjkom obrazkowym Akiry Toriyamy?

A jak Wy uważacie. Czy film Dragonball faktycznie sprofanuje znaną licencję?